Vandaag was het dan zover... De Nimrod 2013... Een grote dag voor Lei & Ivan. Ze hebben geweldig goed hun best gedaan en we hebben weer genoten van hun geweldige teamwork! Hieronder hun eigen verslag:
Nimrod 2013 – Door de ogen van Lei Hendriks met Ivan vom Brockhauser Esch
De aanloop naar de Nimrodproef 2013. Vorig jaar kreeg ik ook al een telefoontje om te mogen deelnemen aan de Nimrod. Echter vond ik dat op dat moment mijn hond nog niet klaar was voor deze proeven, hij was toen nog maar 3 jaren oud en nog niet stabiel genoeg. Nu ben ik blij met dit besluit want dit jaar bleek een heel bijzonder jaar te worden. Met 8 inschrijvingen voor de MAP A diploma’s behaalden we 7 diploma’s met in totaal 8×12 = 96 apporten, in totaliteit maar 2 apporten gemist in deze
wedstrijden. Na het zien van deze spectaculaire resultaten vonden we de tijd rijp om nu wel op de Nimrod uitnodiging in te gaan. En daar stonden we dan ineens midden in Biddinghuizen te Flevoland voor de Nimrod 2013!
Nimrod 2013 – Door de ogen van Lei Hendriks met Ivan vom Brockhauser Esch
De aanloop naar de Nimrodproef 2013. Vorig jaar kreeg ik ook al een telefoontje om te mogen deelnemen aan de Nimrod. Echter vond ik dat op dat moment mijn hond nog niet klaar was voor deze proeven, hij was toen nog maar 3 jaren oud en nog niet stabiel genoeg. Nu ben ik blij met dit besluit want dit jaar bleek een heel bijzonder jaar te worden. Met 8 inschrijvingen voor de MAP A diploma’s behaalden we 7 diploma’s met in totaal 8×12 = 96 apporten, in totaliteit maar 2 apporten gemist in deze
wedstrijden. Na het zien van deze spectaculaire resultaten vonden we de tijd rijp om nu wel op de Nimrod uitnodiging in te gaan. En daar stonden we dan ineens midden in Biddinghuizen te Flevoland voor de Nimrod 2013!
Proef A
In groep A kreeg ik nummer 6 toebedeeld, dit was een gunstige loting vond ik, te mogen starten als laatste van mijn groep. Het begon voor mij en Ivan allemaal op proef A. Deze bestond uit een dirigeerproef naar een konijn, erna een verre markeerapport (duif) over water en tot slot een verloren apport op een eiland (eend) +- 200 meter dirigeren tegen de wind in. Het gaf mij hoop dat de 2 honden die voor mij aan de beurt waren alle apporten binnenhaalde. Uiteindelijk heb je dan je plan A en plan B gereed en maak je je klaar voor de start. Echter liep proef A niet zo lekker als gewenst. Er volgde een voortvarend begin met het konijn, deze was al binnen 4 minuten binnen. De hond werd toen logischerwijs op de duif gezet maar hier liep iets mis. De hond ging goed van start en ook goed over water en ik dacht dat hij aan de overkant een apport opraapte. De keurmeester gaf aan dat het apport lag waar de hond aangetikt had maar hij had het de hond ook niet zien oprapen. Ondertussen was de hond uit het zicht en dan wil je als voorjager ook niet ingrijpen. Na enkele minuten stond de hond weer aan mijn kant maar zonder apport. Dit was schrikken en ook even wennen. Toen kwam plan B in actie : nog 1x proberen de hond over water te sturen. Toen dit niet lukte heb ik mijn hond ingefloten met de bedoeling hem naar het laatste apport te sturen (dirigeren richting de eend). Dit was een situatie die voor hond en voorjager beiden vreemd was. Daar reageerde ik vreemd op maar de hond nog veel vreemder. De hond had op een haar na de eend geapporteerd maar toen sloeg de onrust toe. Dit resulteerde in plassen en ongehoorzaam worden waarna ik in goed overleg met de keurmeester de proef afgebroken heb om ervoor te zorgen dat de hond niet zou blokkeren. En daar sta je dan, proef A , twee apporten gemist. Dat zijn er net zoveel als in de 8 MAP A’s in totaal. Gelukkig had ik een trouwe schare supporters, mijn trouwe begeleider Roger van de Wauw en mijn trainer Mart Lochs in de buurt want
op dat moment zag ik het even niet zitten. Toen heb ik even met Mart overlegd, een time-out genomen en de hond een half uurtje in de auto laten liggen. Gedurende dit half uur zorgde ik er ook voor dat mijn gedachten even ergens anders waren. Ik heb gedurende dit moment de hond ook nog even los laten rennen zodat ook hij op andere gedachten kwam.
In groep A kreeg ik nummer 6 toebedeeld, dit was een gunstige loting vond ik, te mogen starten als laatste van mijn groep. Het begon voor mij en Ivan allemaal op proef A. Deze bestond uit een dirigeerproef naar een konijn, erna een verre markeerapport (duif) over water en tot slot een verloren apport op een eiland (eend) +- 200 meter dirigeren tegen de wind in. Het gaf mij hoop dat de 2 honden die voor mij aan de beurt waren alle apporten binnenhaalde. Uiteindelijk heb je dan je plan A en plan B gereed en maak je je klaar voor de start. Echter liep proef A niet zo lekker als gewenst. Er volgde een voortvarend begin met het konijn, deze was al binnen 4 minuten binnen. De hond werd toen logischerwijs op de duif gezet maar hier liep iets mis. De hond ging goed van start en ook goed over water en ik dacht dat hij aan de overkant een apport opraapte. De keurmeester gaf aan dat het apport lag waar de hond aangetikt had maar hij had het de hond ook niet zien oprapen. Ondertussen was de hond uit het zicht en dan wil je als voorjager ook niet ingrijpen. Na enkele minuten stond de hond weer aan mijn kant maar zonder apport. Dit was schrikken en ook even wennen. Toen kwam plan B in actie : nog 1x proberen de hond over water te sturen. Toen dit niet lukte heb ik mijn hond ingefloten met de bedoeling hem naar het laatste apport te sturen (dirigeren richting de eend). Dit was een situatie die voor hond en voorjager beiden vreemd was. Daar reageerde ik vreemd op maar de hond nog veel vreemder. De hond had op een haar na de eend geapporteerd maar toen sloeg de onrust toe. Dit resulteerde in plassen en ongehoorzaam worden waarna ik in goed overleg met de keurmeester de proef afgebroken heb om ervoor te zorgen dat de hond niet zou blokkeren. En daar sta je dan, proef A , twee apporten gemist. Dat zijn er net zoveel als in de 8 MAP A’s in totaal. Gelukkig had ik een trouwe schare supporters, mijn trouwe begeleider Roger van de Wauw en mijn trainer Mart Lochs in de buurt want
op dat moment zag ik het even niet zitten. Toen heb ik even met Mart overlegd, een time-out genomen en de hond een half uurtje in de auto laten liggen. Gedurende dit half uur zorgde ik er ook voor dat mijn gedachten even ergens anders waren. Ik heb gedurende dit moment de hond ook nog even los laten rennen zodat ook hij op andere gedachten kwam.
Proef B
Na deze time-out begonnen we beide weer met goede moed aan proef B, met de gedachte dat we hier weer eens even iets zouden laten zien. We hoorden al dat bij velen de eend het struikelblok was bij deze
proef. Proef B bestond uit een verre sleep op een haas, als de hond op de sleep terug kwam viel zichtbaar voor de hond, maar onzichtbaar voor de voorjager, een eend in een poel water. Deze moest de hond dan zelfstandig markeren. Het 3e apport was een kraai die op +- 1 meter hoogte in een boom hing op
40 meter afstand, dit wel over de verleiding van een schietkonijn heen. Vol goede moed begonnen we aan de proef en het leek wel alsof Ivan herboren was. Dit resulteerde in een vlotte dirigeer en sleep op de haas, zelfstandig manoeuvreren naar de eend (ik hoefde alleen maar apport te zeggen) waana de kraai ook een makkie was. Toen konden we weer goed lachen want zo was Ivan weer aan het werk zoals we hem van het afgelopen jaar kennen.
Proef C
Hierna was het tijd voor blijdschap en misschien ook wel een stuk opluchting maar de klus was
nog lang niet geklaard. Het was tijd voor de laatste proef. Op weg naar proef C hoorden we dat dit de moeilijkste proef was. Slechts 2 combinaties hadden tot nu toe de 3 apporten binnen gebracht. De proef bestond uit een dubbel markeerapport op 2 kraaien waarvan er 1 weggepakt werd. Vervolgens werd achter een rietkraag over een breed water een gans geschoten en dan lag nog op 150 meter afstand in
het bos een fazant verloren. Deze werd tot nu toe slechts door een handjevol honden gevonden. Eenmaal aangekomen zag ik 2 combinaties aan het werk waarvan ook niemand de 3 apporten binnen kreeg. Met Mart samen heb ik toen een strak plan gemaakt en al snel waren we aan de beurt. En alweer liep het voortreffelijk. Ivan was in een mum van tijd met de gans terug. Ik gaf hem een lange lijn vooruit richting de fazant waarna hij op links verwaaiing kreeg van de kraai. Deze kwam ook moeiteloos binnen. Toen volgde een verre dirigeer richting bos, eenmaal stopzetten en een beetje rechts sturen waarna Ivan in het bos verdween. En jawel hoor, binnen enkele minuten, die voor mij uren leken, kwam ook de fazant binnen. Toen kwam voor mij de grote ontlading, toch nog 7 apporten van de 9 binnen!
Na deze time-out begonnen we beide weer met goede moed aan proef B, met de gedachte dat we hier weer eens even iets zouden laten zien. We hoorden al dat bij velen de eend het struikelblok was bij deze
proef. Proef B bestond uit een verre sleep op een haas, als de hond op de sleep terug kwam viel zichtbaar voor de hond, maar onzichtbaar voor de voorjager, een eend in een poel water. Deze moest de hond dan zelfstandig markeren. Het 3e apport was een kraai die op +- 1 meter hoogte in een boom hing op
40 meter afstand, dit wel over de verleiding van een schietkonijn heen. Vol goede moed begonnen we aan de proef en het leek wel alsof Ivan herboren was. Dit resulteerde in een vlotte dirigeer en sleep op de haas, zelfstandig manoeuvreren naar de eend (ik hoefde alleen maar apport te zeggen) waana de kraai ook een makkie was. Toen konden we weer goed lachen want zo was Ivan weer aan het werk zoals we hem van het afgelopen jaar kennen.
Proef C
Hierna was het tijd voor blijdschap en misschien ook wel een stuk opluchting maar de klus was
nog lang niet geklaard. Het was tijd voor de laatste proef. Op weg naar proef C hoorden we dat dit de moeilijkste proef was. Slechts 2 combinaties hadden tot nu toe de 3 apporten binnen gebracht. De proef bestond uit een dubbel markeerapport op 2 kraaien waarvan er 1 weggepakt werd. Vervolgens werd achter een rietkraag over een breed water een gans geschoten en dan lag nog op 150 meter afstand in
het bos een fazant verloren. Deze werd tot nu toe slechts door een handjevol honden gevonden. Eenmaal aangekomen zag ik 2 combinaties aan het werk waarvan ook niemand de 3 apporten binnen kreeg. Met Mart samen heb ik toen een strak plan gemaakt en al snel waren we aan de beurt. En alweer liep het voortreffelijk. Ivan was in een mum van tijd met de gans terug. Ik gaf hem een lange lijn vooruit richting de fazant waarna hij op links verwaaiing kreeg van de kraai. Deze kwam ook moeiteloos binnen. Toen volgde een verre dirigeer richting bos, eenmaal stopzetten en een beetje rechts sturen waarna Ivan in het bos verdween. En jawel hoor, binnen enkele minuten, die voor mij uren leken, kwam ook de fazant binnen. Toen kwam voor mij de grote ontlading, toch nog 7 apporten van de 9 binnen!
Tot zover de proeven en hoe ik ze beleefd heb. Ik kan jullie zeggen : de Nimrod is echt de dag van je leven en al helemaal als je merkt hoeveel mensen met je meeleven en meegeleefd hebben om je te brengen tot deze ene dag. Het is een mooie afsluiting van Ivan zijn voorlopige carrière. Toen bij de
prijsuitreiking ook nog bleek dat we 8e waren geworden met een recordaantal van 200 punten, proef B en C respectievelijk 95 punten uit 100, kon voor ons de dag echt niet meer stuk. Terugkijkend had ik
voor deze uitslag blind getekend maar met iets meer geluk had er meer ingezeten. Of het nu aan mij of aan de hond gelegen heeft bij proef A zullen we gelukkig nooit weten. Of het nu toch de spanning van de dag geweest is wat ik misschien onbewust op de hond heb overgebracht? Maar al met al was het een fantastische ervaring. Ik wil hierbij iedereen het volgende op het hart drukken: Haal uit je
heidewachtel wat er uit te halen valt want hij hoeft echt niet onder te doen voor de retrievers of andere staande rassen.
En nu? Op dit moment is de Nimrod rook opgetrokken. Ivan en ik gaan ons weer voorbereiden op de
provinciale jachthondenproef Brabant tegen Zeeland waar wij voor uitgenodigd zijn. Dan de mid-winter working test bij Ton van der Bruggen en in het voorjaar gaan we trainen voor een duitse proef, de VGP. Mooi meegenomen is dat er in 2014 een Bundes-VGP wordt georganiseerd, dus wie weet ? Tevens zullen er nog ‘’ zwarte MAP A wedstrijden’’ gehouden worden en een aantal koppelwedstrijden met mijn Retriever maat : Natascha Ripzaad. Voor de verdere toekomst misschien in 2015 deelname aan de Coldeweij proef en op het eind van dat jaar misschien, in overleg met fokkers Gerard en Judith, een jonge Ivan ???
Groetjes en nogmaals bedankt aan al mijn trouwe supporters op de Nimrod 2013, het was echt een supergeweldige ervaring!
Artikel geschreven door de zoon van Lei Hendriks:
Tim Hendriks
Foto's Frank van Erp
prijsuitreiking ook nog bleek dat we 8e waren geworden met een recordaantal van 200 punten, proef B en C respectievelijk 95 punten uit 100, kon voor ons de dag echt niet meer stuk. Terugkijkend had ik
voor deze uitslag blind getekend maar met iets meer geluk had er meer ingezeten. Of het nu aan mij of aan de hond gelegen heeft bij proef A zullen we gelukkig nooit weten. Of het nu toch de spanning van de dag geweest is wat ik misschien onbewust op de hond heb overgebracht? Maar al met al was het een fantastische ervaring. Ik wil hierbij iedereen het volgende op het hart drukken: Haal uit je
heidewachtel wat er uit te halen valt want hij hoeft echt niet onder te doen voor de retrievers of andere staande rassen.
En nu? Op dit moment is de Nimrod rook opgetrokken. Ivan en ik gaan ons weer voorbereiden op de
provinciale jachthondenproef Brabant tegen Zeeland waar wij voor uitgenodigd zijn. Dan de mid-winter working test bij Ton van der Bruggen en in het voorjaar gaan we trainen voor een duitse proef, de VGP. Mooi meegenomen is dat er in 2014 een Bundes-VGP wordt georganiseerd, dus wie weet ? Tevens zullen er nog ‘’ zwarte MAP A wedstrijden’’ gehouden worden en een aantal koppelwedstrijden met mijn Retriever maat : Natascha Ripzaad. Voor de verdere toekomst misschien in 2015 deelname aan de Coldeweij proef en op het eind van dat jaar misschien, in overleg met fokkers Gerard en Judith, een jonge Ivan ???
Groetjes en nogmaals bedankt aan al mijn trouwe supporters op de Nimrod 2013, het was echt een supergeweldige ervaring!
Artikel geschreven door de zoon van Lei Hendriks:
Tim Hendriks
Foto's Frank van Erp
